20 χρόνια Ευρωκλινική, 20 χρόνια μία Οικογένεια!

20 χρόνια Ευρωκλινική, 20 χρόνια μία Οικογένεια!

Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την ίδρυση της Ευρωκλινικής Αθηνών και την κυκλοφορία του επετειακού τεύχους του περιοδικού του Ομίλου Ευρωκλινικής του Medilife 24,  πήραμε την πρωτοβουλία να πάρουμε συνεντεύξεις από μέλη του προσωπικού, που έχουν συμπληρώσει 20 χρόνια  στην Ευρωκλινική Οικογένεια! 

Ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό λοιπόν μοιράζεται μαζί μας σκέψεις, εμπειρίες και συναισθήματα 20 χρόνων…

Σ.Γ, Βοηθός Νοσηλείας, Χειρουργεία

«Όταν εργαζόμουν στον 6ο όροφο, αντιμετωπίζαμε βαριά περιστατικά. Θυμάμαι μία νεαρή κοπέλα την Α., που ήταν χημικός και είχε καρκίνο. Ήταν ετοιμοθάνατη αλλά δεν ήθελε να κάνει χημειοθεραπεία, γιατί λόγω επαγγέλματος ήξερε τις συνέπειες. Τη λέγανε Α. Στη βάρδιά μου η κοπέλα πέθανε. Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα που πέθανε ένας άρρωστος, καθώς ήταν νεαρή κοπέλα. Στο τέλος, όταν έφυ-
γαν οι συγγενείς της, οι αδερφές της μου είχαν γράψει σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο της Ευρωκλινικής, το οποίο το έχω ακόμα σπίτι μου ”Ευχαριστούμε πολύ που φρόντισες την Α. μας”.»

Ε.Γ, Υπάλληλος Γραφείου, Γραμματεία 1ου Νοσηλευτικού Ορόφου

«Κάποιο μεσημέρι του 1997 λίγο πριν γίνει η Ευρωκλινική ήμουν μέσα στο γραφείο μαζί με τον πρόεδρο του τότε Μαιευτηρίου Αθηνών, τον κύριο Γεωργόπουλο και τον κύριο Πασχούδη, γυναικολόγο και ήμασταν έτοιμοι για να πουληθεί το μαιευτήριο. Είχε γίνει η πώληση και ήθελαν να βρουν ποιο όνομα θα δώσουν στην κλινική. Και λέει ο κύριος Πασχούδης «Να βρούμε κάτι ευρωπαϊκό» και είπαν
«Ευρωκλινική» και συμπληρώνω «Ευρωκλινική, αλλά να μείνει και κάτι από το Μαιευτήριο Αθηνών» και λένε τότε «Αθηνών» και έτσι προέκυψε η ονομασία ”Ευρωκλινική Αθηνών”.»

Β.Γ, Διευθύντρια Παθολόγος

«Ποικίλες μνήμες σχεδόν 22 ετών, έρχονται στο μυαλό μου, από τον Απρίλη του 1997, τότε που άρχισε η συνεργασία μου με την νεοσύστατη Ευρωκλινική Αθηνών, μέχρι και σήμερα. Παρευρέθηκα στην γέννησή της από το τότε Μαιευτήριο Αθηνών, υποστήριξα ουσιαστικά τα πρώτα της βήματα, βίωσα την ταραχώδη εφηβεία της και απολαμβάνω την ενηλικίωσή της καμαρώνοντας την πορεία της στο χώρο
της υγείας. Από την θέση της Διευθύντριας της Παθολογικής κλινικής έζησα μέρες έντονα δημιουργικές με μεγάλο ΟΡΑΜΑ, τόσο προσωπικό όσο και συλλογικό, αλλά και μέρες μοναχικές και περισυλλογής. Είδα ασθενείς να γίνονται υγιείς, είδα συνεργάτες να γίνονται ασθενείς και κάπου εκεί συνειδητοποιείς την βίαιη εναλλαγή των ρόλων στην υγεία. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς επιστήμονες και αφοσιωμένους νοσηλευτές, δημιουργώντας σχέσεις ζωής. Όταν ξεκίνησα είχα 4 μικρά παιδιά και τώρα έχω εγγόνια. Από εδώ αποχαιρέτισα τους γονείς μου, όταν έκλεισε ο κύκλος της ζωής τους ομαλά αλλά και τον αδικοχαμένο αδελφό μου, αγαπημένους συνεργάτες και φίλους. Η Ευρωκλινική είναι, πλέον, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, και όχι μόνο της καριέρας μου. Εύχομαι και οι επόμενες επέτειοι να βρίσκουν την Ευρωκλινική πάντα στην αιχμή των επιστημονικών και τεχνολογικών εξελίξεων, διατηρώντας τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα, που άλλωστε αποτελούσε ανέκαθεν το κυρίαρχο ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα.»

Δ.Κ, Βοηθός Νοσηλείας, 4ος Νοσηλευτικός όροφος

«Ήμουν μία φορά νύχτα στον όροφό μου, στο 4ο και ακούω ξαφνικά φωνές. Οι φωνές έρχονταν από τον 3ο. Άκουγα «βοήθεια, βοήθεια». Χωρίς να κάνω καμία σκέψη, φεύγω γρήγορα για να κατέβω στον 3ο, για να δω ποιος φωνάζει και τι έχει συμβεί. Πηγαίνω προς το δωμάτιο που ακούω τις φωνές, το 303. Στο πρώτο κρεβάτι ήταν μία κυρία η οποία αντιλήφθηκα ότι είχε πάθε ανακοπή. Επί τόπου ξεκίνησα να κάνω κάρπα (μαλάξεις) στην αριστερή. Μέχρι να χτυπήσουν οι συνάδελφοι τον μπλε κωδικό και ν’ ανέβουν οι γιατροί, εγώ συνέχιζα να της κάνω μαλάξεις και η ασθενής επανήλθε στα χέρια μου, ξεκίνησε να έχει σφυγμό. Εκεί ένιωσα ένα απίστευτο συναίσθημα. Την επόμενη ημέρα κατέβηκα κάτω στη μονάδα για να δω εάν είναι καλά και ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά μέσα μου, όταν της είπε μία συνάδελφος από τη μονάδα ότι «Γιαγιά, είναι η κοπέλα που σ’ έσωσε» και ένιωσα απίστευτη χαρά, επειδή ζούσε αυτή η γυναίκα. Επίσης, ίδιο περιστατικό έτυχε πάλι σε βάρδιά μου και ο ασθενής επανήλθε στα χέρια μου. Είναι ένα απίστευτο συναίσθημα όταν νιώθεις ότι δίνεις ζωή σε έναν άνθρωπο. Αυτό που σε πιάνει εκείνη την στιγμή είναι μία ανατριχίλα, επειδή τα κατάφερες.»

Λ.Κ, Προϊσταμένη Κέντρου Μαστού

«Πριν από 8 χρόνια περίπου είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Όταν με έβγαλαν από το ασθενοφόρο για να με μεταφέρουν στα επείγοντα, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, όχι από τους πόνους που είχα αλλά από την εικόνα που αντίκρισα. Όλοι οι άνθρωποι της Ευρωκλινικής ήταν στην είσοδο και με περίμεναν. Το ενδιαφέρον και η ζεστασιά τους τα είχαν καλύψει όλα. Εν τέλει συνειδητοποίησα ότι η οικογένεια
που έχω αποτελείται από πάρα πολλά μέλη. Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ της Ευρωκλινικής είναι αυτό που κάνει τη διαφορά και γι’ αυτό πάντα ξεχωρίζει. Ελπίζω αυτός ο κύκλος να παραμείνει ανοιχτός για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.»

Μ.Κ, Πρακτική Νοσηλεύτρια, ΤΕΠ

«Μετά από τόσα χρόνια εργασίας στην Ευρωκλινική τη θεωρώ πλέον σαν δεύτερο σπίτι μου. Το ίδιο ακούω και από τους ασθενείς καθημερινά. Λένε «Όταν μπαίνω στην είσοδο είναι σαν να μπαίνω σπίτι μου, νιώθω ζεστασιά, νιώθω σιγουριά, εμπιστοσύνη». Αυτό πιστεύω τα λέει όλα. Το προσωπικό και οι γιατροί έχουν δώσει και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Μπορεί να φαίνεται μια μικρή κλινική
αλλά στην ουσία είναι πολύ μεγάλη με όλα αυτά που περιέχει μέσα της. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να συνεχιστεί αυτή η ωραία εικόνα και η καλή φήμη της κλινικής. Είναι στο χέρι όλων μας να τη μεταλαμπαδεύσουμε στους νεότερους νοσηλευτές, γιατρούς και προσωπικό.»

Μ.Μ, Βοηθός Νοσηλείας, ΜΕΘ

«Ήταν κάποτε μια κοπέλα, περίπου 25 χρονών η οποία έκανε χειρουργείο χρειάστηκε πολύ αίμα και η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή. Οι μέρες περνούσαν και άρχισε να γίνεται καλύτερα και να σταθεροποιείται. Χάρηκα πραγματικά πολύ γι’ αυτήν, γιατί μετά έμαθα ότι έγινε τελικά καλά, παρά τις δυσκολίες που πέρασε στο διάστημα των δύο μηνών που νοσηλευόταν στην κλινική. Σήμερα γνωρίζω ότι είναι
ακόμα καλά και μάλιστα έχει γίνει και μαμά.»

Ε.Μ, Υπάλληλος Γραφείου, Λογιστήριο Ασθενών

«Πριν πολλά χρόνια είχε έρθει ένας ασθενής να κάνει εξετάσεις. Ήταν κωφάλαλος και ήταν λίγο δύσκολη η συνεννόηση μεταξύ μας αλλά και με τους γιατρούς. Προσπάθησα να τον βοηθήσω, περίμενε υπομονετικά, είδε ότι πάσχιζα να τον εξυπηρετήσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Υποθέτω ότι επειδή με πλήρωσε με κέρματα, πρέπει να ήταν επαίτης ή να έκανε μία δουλειά που του δίνανε πολλά ψιλά. Μετά από μία εβδομάδα περίπου επέστρεψε και μου άφησε 2 χνουδωτά κουκλάκια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη βοήθεια που του παρείχα.»

Σ.Μ, Βοηθός Νοσηλείας, Αιμοδυναμικό-Αγγειογραφικό Τμήμα

«Το 2001, ένα Σάββατο πρωί, δούλευα στον 5ο όροφο και κατά τις 11 με παίρνει τηλέφωνο η γενική προϊσταμένη του νοσοκομείου και μου λέει «Στέλιο μπορείς να κατέβεις στον 1ο όροφο; Σε χρειάζομαι κάτι». Κατεβαίνω στον 1ο, ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα και βλέπω κάμερες, φώτα, γυρίζανε κάποιο σήριαλ. Με φωνάζει η προϊσταμένη, πηγαίνω κοντά της και μου λέει: «Σε θέλει λίγο η σκηνοθέτης να συνεννοηθείτε μαζί». Λέω στην σκηνοθέτη ότι δεν το έχω ξανακάνει αυτό το πράγμα και μου λέει «Κοίταξε να δεις, μας λείπει ένας κομπάρσος. Θέλουμε να κάνεις τον γιατρό και να μας βοηθήσεις να γυρίσουμε μία σκηνή. Μην ανησυχείς, θα σε βοηθήσουμε όλοι εδώ πέρα» και όντως ξεκινήσαμε, γυρίσαμε την σκηνή 5-6 φορές μέχρι που πέτυχε το αποτέλεσμα που ήθελε η σκηνοθέτης. Έκανα τον γιατρό μίας κοπέλας που πέθαινε και εγώ την απινίδωσα και την επανέφερα στη ζωή.»

Ι.Σ, Προϊστάμενος Τραυματιοφορέων ΤΕΠ

«Πριν από δύο χρόνια είχα την τιμή μαζί με μία άλλη συνάδελφο από την Ευρωκλινική να λάβω μέρος ως λαμπαδηδρόμος στη μεταφορά της Ολυμπιακής Φλόγας στο Καλλιμάρμαρο στο πλαίσιο των Ολυμπιακών αγώνων που διεξήχθησαν στο Ρίο, καθώς συνηθίζω να συμμετέχω και στο μαραθώνιο που διεξάγεται κάθε χρόνο. Ήταν μία πολύ συγκινητική στιγμή για μένα, ένιωσα μεγάλη χαρά και περηφάνια
που εκπροσώπησα την Ευρωκλινική Αθηνών.»

Ε.Τ, Βοηθός Λογιστή, Γενικό Λογιστήριο

«Ένα από τα σημαντικά γεγονότα που ζήσαμε στην Ευρωκλινική ήταν με τον σεισμό του 1999. Όταν έγινε ο σεισμός, βγήκαμε έξω από το κτίριο και περιμέναμε να έρθει η διοίκηση να μας πει τι θα κάνουμε. Αν μπορούμε να φύγουμε για τα σπίτια μας, δεν ξέραμε αν οι δικοί μας ήταν όλοι καλά, αφού δεν είχαμε δυνατότητα επικοινωνίας. Αποφασίστηκε από την τότε διοίκηση να δοθεί σε κάθε εργαζόμενο ένα ποσό ως δώρο – βοήθεια και ένα επιπλέον ποσό ως άτοκο δάνειο, για να τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις του. Πιστεύω ότι αυτό ήταν πολύ σημαντική χειρονομία για να δείξει η εταιρεία το ανθρώπινο πρόσωπό της σε κάτι το οποίο θα μπορούσε και να μην την αφορά. Όταν ενδιαφέρεσαι
για τους εργαζόμενούς σου, ενδιαφέρεσαι και για την οικογένειά τους. Αυτό δείχνει ότι υπήρχε και επικρατούσε στην Ευρωκλινική το «οικογενειακό κλίμα», ήμασταν δηλαδή μία μεγάλη οικογένεια και αυτό είναι πολύ σημαντικό για κάθε εργαζόμενο.»

Ν. Γ, Προϊστάμενος Υπηρεσίας Ασφάλειας

«Πριν από 20 χρόνια υπηρετούσα στον Όμιλο Interamerican και μου δόθηκε η δυνατότητα να έρθω σαν υπεύθυνος ασφαλείας στη νεοσύστατη εταιρεία του Ομίλου της Ευρωκλινικής. Παρουσιάστηκα στην τότε προσωπάρχη, η οποία με έφερε στην κλινική για να με συστήσει ως υπεύθυνο ασφαλείας στον χώρο. Ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε ήταν ο τότε διευθύνων σύμβουλος της κλινικής, ο οποί ος μετά τις συστάσεις με ρώτησε κάτι το οποίο μου έχει μείνει. Μου λέει: « Ρε Μανιάτη ξέρεις τι είναι η Ευρωκλινική;» Δεν του απάντησα και μετά από λίγο χρόνο μου είπε ο ίδιος ότι η Ευρωκλινική είναι οι άνθρωποί της. Είναι η κουβέντα που μου έμεινε μετά από 20 χρόνια. Ακόμα και μετά από σκαμπανεβάσματα στον χώρο, έχει διατηρηθεί αυτό το κομμάτι. Η Ευρωκλινική είναι οι άνθρωποί της, στα δύσκολα, στα εύκολα είμαστε όλοι μαζί. Το έχει βιώσει ο καθένας μας ξεχωριστά και είναι αυτό το στοιχείο που μας διαφοροποιεί απ’ όλα τα υπόλοιπα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα και μας κάνει να ξεχωρίζουμε στον χώρο. Είμαστε μια κλινική με ψυχή, με ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.»

Γ.Δ, Διευθυντής Ορθοπαιδικός

Σαλαμά λέκουμ. Τραυματίας με συντριπτικά κατάγματα κνήμης. Τον έστελνε κάποιος παλιός ασθενής μου απ’ το Πέραμα. Νέο παιδί, γύρω στα 25, που μου δήλωσε ναυτικός. Εμφάνιση μαζεμένη όπως και αυτή της μαυροφορεμένης μάνας του που του κρατούσε το χέρι με τον ορό. Η εγχείρηση που χρειαζόταν θεωρείτο απ΄ τις πιο βαρειές. Η νοσηλεία πανάκριβη. Μ΄ έζωσαν μαύρα φίδια. Αμφέβαλα αν θα τα’ βγαζε πέρα με το οικονομικό. «Έχεις ιδιωτική ασφάλεια;» τον ρώτησα διστακτικά. Δεν είχε. Μου είπε όμως ότι ίσως πληρώσει ο καπετάνιος του.
«Γιατί δεν κοιτάς και το ΕΣΥ;» συνέχισα προσπαθώντας να τον διασώσω.
«Βιάζομαι πολύ γιατρέ. Αν δεν γυρίσω στο βαπόρι σε τρεις μήνες χάνω τη δουλειά μου».
Τον χειρούργησα άμεσα και λίγο πριν πάρει εξιτήριο θέλησα να μάθω για το τι έγινε με το θέμα της
κάλυψης των εξόδων.
«Τα κανόνισε ο καπετάνιος;»
«΄Οχι ακόμα γιατρέ»
Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ο λογαριασμός με βάση την βαρύτητα της επέμβασης θα έπρεπε να
είχε χτυπήσει ταβάνι.
«Εγώ δεν θέλω αμοιβή, του είπα. Κανόνισε μόνο τα νοσήλεια».
«Όχι γιατρέ, πες μου τι κάνει ο κόπος σου».
Δεν ήθελα να τον προσβάλω. Γι΄ αυτό τον χρέωσα με αμοιβή χειρουργού αλλά με το ποσό μιας μικροε-
πέμβασης. Διακόσια πενήντα ευρώ. Τηλεφώνησα και στο λογιστήριο και τους ζήτησα, σαν προσωπική
μου χάρη την μεγαλύτερη δυνατή έκπτωση.
Δύο εβδομάδες αργότερα προσήλθε για επανεξέταση.
«Τα κανόνισε ο καπετάνιος;» τον ξαναρώτησα
«Τα κανόνισε» μου ανακοίνωσε ανακουφισμένος.
«Θα μπαρκάρεις σε βαπόρι ξηρού φορτίου ή σε κανένα γκαζάδικο;» τον ρώτησα από περιέργεια.
«Γιατρέ δεν δουλεύω στα φορτηγά αλλά σε γιότ»
«Μεγάλο το κότερο;»
«Ναι πολύ μεγάλο»
«Εσμεράλαντα; Άλφα; Ξαστεριά;»
«Πολύ πιο μεγάλο»
«Άρα δουλεύεις στο Αλέξανδρος του Λάτση»
«Σε πιο μεγάλο»
«Υπάρχει πιο μεγάλο;»
«Υπάρχει μου είπε, η θαλαμηγός του Φαχντ. Δένει τον χειμώνα στην Ελευσίνα».
Έμεινα κάγκελο. Είχα χρεώσει τον σαουδάραβα βασιλιά με διακόσια πενήντα ευρώ.
«Δενδρινέ είπα μέσα μου, είσαι τελικά ψυχούλα!»