Κοιλιοκήλη: Εισαγωγή

Η κοιλιοκήλη παραμένει από το πιο συνήθες χειρουργείο της γενικής χειρουργικής. . Αρκετοί νέοι ασθενείς παρουσιάζονται ετησίως με πρόβλημα κοιλιοκήλης – ομφαλοκήλης με ή χωρίς συμπτώματα. Οι κύριες αιτίες που οδηγούν τον ασθενή στην αναζήτηση ιατρικής βοήθειας είναι ο πόνος και οι αισθητική ανωμαλία που δημιουργείται από την προβολή του κοιλιακού σάκου.
Αν στις παραπάνω αιτίες προσθέσουμε και την πιθανότητα περίσφιξης της κήλης, τότε ολοκληρώνονται οι προϋποθέσεις προς χειρουργική αντιμετώπιση. Έχει υπολογισθεί ότι η πιθανότητα ανάπτυξης μετεγχειρητικής κοιλιοκήλης μετά από επέμβαση κοιλίας με λαπαροτομία είναι μεταξύ 10%-50% την πρώτη πενταετία.

Οι προδιαθεσικοί παράγοντες για την ανάπτυξη κοιλιοκήλης είναι:

• Γένος (αυξημένη επίπτωση στους άρρενες)
• Ηλικία
• Ενδοκοιλιακή πίεση αυξημένη (παχυσαρκία, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια)
• Ατελής επούλωση τραύματος (κακή διατροφή, χρήση κορτικοστεροειδών, κάπνισμα, χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, αποφρακτικός ίκτερος, διαβήτης τύπου ΙΙ)
• Νόσοι του κολλαγόνου
• Προηγηθείσες επεμβάσεις και αποκαταστάσεις κηλών
• Μέγεθος της κήλης
• Αριθμός των κηλών

Παρ’ όλα αυτά ο ακριβής μηχανισμός της δημιουργίας κήλης είναι πολυπαραγοντικός και η αποκατάσταση ταύτης χειρουργικώς, αποτελεί μια από τις πιο κοινές εγχειρήσεις των Γενικών Χειρουργών.
Έχει υπολογισθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ότι πραγματοποιούνται περίπου 200.000 επεμβάσεις ετησίως. Με την ανάπτυξη της βιοτεχνολογίας και της σημαντικής ανάπτυξης στην δημιουργία πλεγμάτων ή λαπαροσκοπική αποκατάσταση των κοιλιοκηλών με χρήση ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος κερδίζει συνεχώς έδαφος.

Κοιλιοκήλη- Τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκοπικής μεθόδου συνοψίζονται σε:

• Μείωση των μετεγχειρητικών επιπλοκών (πόνος, ειλεός)
• Μείωση του χρόνου νοσηλείας
• Χαμηλότερα ποσοστά υποτροπών

Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι η χρήση πλέγματος έχει μειώσει σημαντικά την εμφάνιση υποτροπών.
Ένα, επίσης, σημαντικό πλεονέκτημα της λαπαροσκοπικής τοποθέτησης ενδοπεριτοναϊκού πλέγματος είναι η αναγνώριση μεγάλων ή πολλαπλών ελλειμμάτων του κοιλιακού τοιχώματος, και, η σύγχρονη αποκατάστασή τους στο ίδιο χειρουργικό χρόνο, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά δυσχερές στις αντίστοιχες ανοικτές επεμβάσεις.

Η πείρα του χειρουργού και οι λεπτομέρειες της μεθόδου όπως η παρασκευή και η έκθεση του ελλειμμάτων του τοιχώματος, η σωστή μέτρησή τους, η επικάλυψή τους με το προσθετικό υλικό κατ’ ελάχιστο 3 cm από όλα τα όρια αλλά και η σωστή καθήλωσή τους στο κοιλιακό τοίχωμα, αποτελούν εχέγγυα για την επιτυχή αποκατάσταση της κοιλιοκήλης.